Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

UZASADNIENIE

Pokrzywdzony B. J. (1) zamieszkuje w m-wości L. (...), gmina R., powiat (...), woj. Ł.. Jego posesja od strony drogi jest ogrodzona, a słupki są zbudowane z cegły klinkierowe, również przy bramie wjazdowej do posesji.

W dniu 02 maja 2018r. około godz. 14:00 obwiniony P. Z. jako kierowca firmy podwykonawczej – składu budowlanego (...), przyjechał ciężarowym pojazdem m-ki M. o nr rej. (...), wyposażonym w urządzenie dźwigowe do m-wości L., gmina R., gdzie dostarczył towar (palety) do M. K. do posesji nr (...). Po zakończonym rozładunku towaru w/w obwiniony chcąc wykonać manewr zawracania z powrotem do trasy nr (...), zaczął pojazdem ciężarowym cofać do tyłu we wjazd posesji nr (...). W wyniku nie zachowania szczególnej ostrożności uderzył tyłem pojazdu w słupek ogrodzeniowy wykonany z cegły klinkierowe, powodując jego uszkodzenie tj. pęknięcie tzw. Czapki i odpadnięcie jego fragmentu na podłoże z kostki betonowej i . Obwiniony nie zatrzymał się i odjechał kierowanym przez siebie pojazdem m-ki M. o nr rej. (...) w kierunku trasy nr (...).

Jeszcze tego samego około godz. 15:00 zięć pokrzywdzonego S. M. ujawnił po powrocie z pracy, uszkodzenie słupka ogrodzeniowego przy bramie i leżące kawałki daszka z klinkieru na podłożu. W rozmowie z sąsiadem z naprzeciwka Z. S. dowiedział się, że kilkanaście minut wcześniej do sąsiada był dostarczany towar, a kierowca ciężarówki cofał tyłem w ich wjazd posesji. Również w rozmowie z sąsiadem M. K. potwierdził obecność kuriera u niego z towarem. Również w/w uszkodzenie tego samego dnia ujawnił sam pokrzywdzony B. J. (1).

Po otrzymaniu od niego listu przewozowego S. M. próbował ustalić dane kierowcy kuriera, lecz z uwagi na wolne dni majowe 2018 roku, ustalił to ostatecznie dopiero w dniu 7 maja 2018 roku. W rozmowie telefonicznej obwiniony nie negował, że w dniu 2 maja 2018 roku faktycznie cofał w teren posesji, ale stwierdził, iż próbuje się go wrobić w to uszkodzenie.

Straty zostały wycenione przez pokrzywdzonego B. J. (1) na kwotę ok. 500 złotych.

(dowód: częściowo wyjaśnienia obwinionego P. Z. k. 63verte-64,39-40, zeznania świadków: B. J. (2) k. 64-64verte, S. M. k.64verte-65, 4, Z. S. k. 65, notatka urzędowa k.1, 2, protokół oględzin k.14, protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia k.5-6,dokumentacja fotograficzna k.11-13, 58)

Obwiniony P. Z. ma 44 lata i legitymuje się wykształceniem średnim- ogólnym. Nie posiada wyuczonego zawodu, nigdzie nie pracuje. Posiada gospodarstwo rolne o pow. 10 ha gruntów rolnych, w tym przeliczeniowy 3,96 ha, o nieokreślnej dochodowości. Otrzymał w 2018 roku dopłatę unijną w kwocie 12000 zł. Jest żonaty, ma na utrzymaniu dwoje dzieci w wieku 18 lat i 2 lata. Z majątku posiada: dom mieszkalny o pow. 120 m ² oraz samochody

Obwiniony nie był dotychczas karany.

(dowód: dane osobopoznawcze k.65 verte)

Obwiniony P. Z. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Podał, iż tego dnia był w tej miejscowości, ale nie pamięta czy zawracał w tej posesji czy innej. Nie przypomina sobie, aby uszkodził komuś słupek w trakcie manewrów. Po telefonie, że jakiś Pan poprzez R. poszukuje kierowcę, że rzekomo uszkodził słupek, to obejrzał pojazd ciężarowy M. i nie miał żadnych uszkodzeń. Gdyby w trakcie jakiegokolwiek manewru zauważył, że cokolwiek uszkodził, to by się zatrzymał.

(dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 39-40, 63 verte-64)

Sąd zważył co następuje:

W przedmiotowej sprawie wyjaśnienia obwinionego Sąd uznał tylko częściowo za wiarygodne. Nadał walor wiarygodnych tym wyjaśnieniom, którymi obwiniony opisał to, że przyjechał do L. z towarem w dniu 02.05.2018r. , wyładował go, wykonywał manewry i odjechał.

Natomiast w ocenie Sądu nie są wiarygodne wyjaśnienia obwinionego, które dotyczą okoliczności związanych z tym, iż obwiniony zachował szczególną ostrożność podczas zawracania na trasę 91 i niczego nie uszkodził, albowiem tym argumentom zaprzecza cały zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci osobowy w postaci zeznań świadków: B. J. (2) k. 64-64verte, S. M. k.64verte-65, 4, Z. S. k. 65 oraz dowody rzeczowe w postaci: protokołu oględzin, dokumentacji fotograficznej. Sąd uznał zeznania świadków za w pełni wiarygodne źródło dowodowe, gdyż były one spójne, logiczne, konsekwentne i wzajemnie się ze sobą uzupełniały. Wynika z nich jasno, że uszkodzenie przedmiotowego słupka ogrodzeniowego powstało właśnie w dniu 2 maja 2018 roku ok. godz. 14:00 i było związane z przyjazdem obwinionego pojazdem m-ki M. do m-ści L., który po rozładunku, aby zawrócić z powrotem na trasę nr 91, musiał wykonać manewry cofania właśnie we wjazd w posesji nr (...). Uszkodzenie w/w słupka zostało ujawnione tuż po odjeździe obwinionego przez S. M., który od razu przeprowadził krótki wywiad u sąsiadów (S., K.). W/w od razu próbował skontaktować się z firmą (...). W rozmowie telefonicznej świadek w dniu 07 maja 2018 roku informował on obwinionego o uszkodzeniu słupka, na co obwiniony zareagował stwierdzeniem o próbie wrobienia go w to. Również z oględzin przeprowadzonego przez policję i dokumentacji fotograficznej wynika szczegółowo jakie elementy słupka zostały uszkodzone. Zatem nie może być mowy o żadnej omyłce.

Okoliczność podnoszona przez obwinionego, iż on podczas oględzin pojazdu M. nie dostrzegł żadnych uszkodzeń na tym pojeździe nie stanowi żadnego potwierdzenia jego wersji, że w wyniku cofania nie uszkodził on słupka w/w., żadnym wystającym tylnym elementem, czy burtą naczepy pojazdu M..

Dlatego Sąd na podstawie zgromadzonego materiału aktowego uznał za udowodniona winę obwinionego spowodowania wykroczenia drogowego polegającego na tym, że w dniu w dniu 2 maja 2018 r. około godziny 14:00 w miejscowości L. (...), gm. (...), pow. P., będąc kierującym pojazdem marki M., nr rej. (...), wykonując manewr zawracania w bramie posesji oznaczonej numerem (...), nie zachował szczególnej ostrożności i uderzył tyłem pojazdu w słupek ogrodzeniowy wykonany z cegły klinkierowej, uszkadzając go, czyniąc tym samym szkodę na rzecz pokrzywdzonego B. J. (1), czym wyczerpał dyspozycję art. 97 kw w zw. z art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym

Wymierzając obwinionemu P. Z. karę za wykroczenie Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości tego czynu. Zdaniem Sądu społeczna szkodliwość czynu jakiego dopuścił się obwiniony przekracza stopień znikomości. Oceniając, iż stopień społecznej szkodliwości czynu jest dość znaczny Sąd wziął pod uwagę - rodzaj dobra naruszonego przez zachowanie obwinionego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowego.

Mając na uwadze powyższe kwestie, a także zważając, aby kara była współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a także, aby zrealizowała cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionego oraz wytyczne w zakresie prewencji ogólnej, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 300 złotych. Sąd jest przekonany, że kara grzywny w takiej wysokości spełni zadania w zakresie prewencji indywidualnej i będzie ostrzeżeniem także dla innych potencjalnych sprawców tego typu wykroczeń drogowych.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art.119 kpw w zw. art. 627 k.p.k. a o opłacie karnej w oparciu o art. 3 ust.1 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. - o opłatach w sprawach karnych /tj. z Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. Zm/ .

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w sentencji.