Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

​  Sygn. akt VII W 194/18

​  UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2017 roku funkcjonariusze policji z (...) K. (...)

(...)w K. – st. sierż. K. W. i mł. asp. M. K. na

terenie miasta T., powiat (...)-wschodni, pełnili służbę drogową nieoznakowanym radiowozem m-ki O. (...) o nr rej. (...) z wykorzystaniem urządzenia pomiarowego (...) z

zamontowanym w nim V. (...), o nr fabr. (...), który posiadał ważne świadectwo legalizacji, na drodze (...). Służba polegała na kontroli video radarowej uczestników ruchu trasy dwujezdniowej - DK (...) w miejscu obowiązywania ograniczenia prędkości do 50 km/h (teren zabudowany). Około godz. 8:30 patrolując drogę w/w na odcinku 373 km w kierunku P. poruszając się pasem nieoznakowanym radiowozem m-ki O. (...) w/w, policjant K. W. dokonał pomiaru prędkości jadącego przed nim pojazdu m-ki F. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez R. W. na odcinku 100 metrów, videoradar wskazał średni pomiar prędkości 92 km/h. Wówczas policjanci w/w nieoznakowanym radiowozem, włączyli sygnały dźwiękowe i błyskowe nakazując obwinionemu zatrzymanie pojazdu F. (...) do kontroli drogowej. Po zatrzymaniu samochodu w związku z przedmiotowym zdarzeniem funkcjonariusz policji K. W. poprosił obwinionego do radiowozu celem sporządzenia odpowiedniej dokumentacji, wtedy policjanci odtworzyli w radiowozie zapis z videorapida 2A, pokazując obwinionemu zarejestrowane przekroczenie przez niego dozwolonej prędkości o 42 km/h. Obwiniony w trakcie kontroli zarzucił policjantom nieprawidłowe i wadliwe zmierzenia prędkości jego pojazdu i dlatego on się z tym nie zgadza.. Podczas kontroli obwiniony odmówił policjantom okazania wymaganego wyposażenia pojazdu tj. gaśnicy i trójkąta ostrzegawczego, tłumacząc się, iż nie będzie wypakowywał rzeczy z bagażnika. Za powyższe wykroczenia funkcjonariusz policji K. W. zaproponował obwinionemu mandat karny w kwocie 400 z za przekroczenie prędkości i 100 zł za brak wymaganego wyposażenia tj. gaśnicy i trójkąta ostrzegawczego. Na co obwiniony odmówił przyjęcia mandatu, podnosząc arogancko, że inni też jeżdżą szybko, a nie są zatrzymywani i jak ich wszystkich policjanci zatrzymają to on podda się karze.

/dowód: częściowo wyjaśnienia obwinionego R. W. k. 35verte-36, 59, zeznania świadków: K. W. k.58verte, 7-8, notatka urzędowa k.1,13, płyta DVD zapis wykroczenia drogowego k.12, świadectwo legalizacji k.44, wydruki komputerowe k.31-34, 55-57/

Obwiniony R. W. ma 68 lata. Ma wykształcenie wyższe, jest magistrem chemii. Obecnie jest emerytem i pobiera emerytury ok. 1974,39 zł. Jest rozwiedziony, nie ma nikogo na utrzymaniu. Jako majątek posiada gospodarstwo rolne o pow. Ok. 5 ha, nie pobiera dopłat unijnych, jest także właścicielem domu mieszkalnego o pow. 200 m ².

Obwiniony nie był dotychczas karany.

/dowód: dane osobo poznawcze obwinionego k.35-35verte/

Obwiniony R. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. W toku przewodu sądowego kwestionował prawidłowość przeprowadzonej kontroli drogowej – radarowej. Podnosił, iż nieprawidłowe i nierzetelne zmierzenie prędkości jego pojazdu. Przyznał, iż nie zaprzecza, że jechał szybciej niż 50 km/h, ale na pewno nie 92 km/h. Przyznał, iż nie chciało mu się wyjmować gaśnicy ani trójkąta ostrzegawczego, bo musiałby wypakować wszystko z bagażnika na jezdnię.

(dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 35verte-36,59)

Sąd zważył, co następuje :

Wyjaśnienia obwinionego Sąd uznał tylko częściowo za wiarygodne. Nadał walor wiarygodnych tym wyjaśnieniom, którymi obwiniony opisał, iż w dniu 22.12.2017 jechał samochodem osobowym m-ki F. (...) o nr rej. (...) drogą (...) w kierunku na K.. W ocenie Sądu nie wiarygodne są wyjaśnienia obwinionego, które dotyczą okoliczności związanych z tym, iż pomiar prędkości został dokonany wadliwie, a sam obwiniony w chwili pomiaru, jechał z prędkością również niedozwoloną, ale mniejszą, gdyż były one niespójne, niejednolite i wzajemnie sobie zaprzeczały, nawet z treściami pism obwinionego na k. 31-34, 55-57

Sąd ustalając stan faktyczny przedmiotowego zdarzenia oparł się w przeważającej mierze na zeznaniu świadka– funkcjonariusza policji K. W., albowiem zeznania tego świadka są pełne, jasne i logiczne. Ponadto korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w przedmiotowej sprawie, a w szczególności z uznawanymi przez Sąd za wiarygodne: notatką urzędową, zapisem zarejestrowanym na płycie DVD oraz świadectwem legalizacji V.. Przedmiotowe dokumenty są pełne i jasne, nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Z zeznań w/w świadka wynika jednoznacznie, iż na odcinku drogi (...) metrów pomiar prędkości samochodu osobowego m-ki F. (...) wskazał 92 km/h. Dlatego w/w pojazd został zatrzymany do kontroli drogowej. V. był sprawny i miał ważne świadectwo legalizacji. Pomiar prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego oraz jego godzina została skrupulatnie odnotowana przez videoradar i zapisana na nośniku DVD. Ponadto nie było żadnego innego pojazdu, przed pojazdem obwinionego, który by uniemożliwiał pomiar video radaru. Dodatkowym dowodem potwierdzającym zeznania w/w świadka zapis z płyty CD z dnia 12.12.2017r. , gdzie jasno i precyzyjnie, widać całe przekroczenie prędkości przez pojazd obwinionego. W świetle powyższego twierdzenia obwinionego o nieprawidłowym i wadliwym pomiarze, błędzie w nim oraz innych kwestiach wskazywanych przez obwinionego (materiały z internetu) np. złe trajektorie pomiaru obu pojazdów nie zasługiwały na wiarę. Ta wersja została zbudowana jako linia obrony dla potrzeb postępowania mandatowego i postępowania sądowego mająca na celu uniknięcie odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Zresztą sam obwiniony przyznał, iż nie jechał z prędkością dozwoloną w terenie zabudowanym, ale mniej niż 92 km/h. Należy podnieść, iż z zeznań świadka K. W. jednoznacznie wynika, iż podczas oglądania zapisu z video rejestratora w radiowozie policyjnym, obwiniony nie negował swojego sprawstwa, ale powoływał się na fakt, iż inny kierowcy także jadą szybko i dlaczego „oni” ich nie łapią. Odnośnie drugiego wykroczenia sam obwiniony również nie kwestionował swego sprastwa podnosząc, iż nie chciało mu się wyjmować rzeczy z bagażnika, aby wykazać policjantom posiadanie gaśnicy i trójkąta ostrzegawczego.

Dlatego w świetle zebranego materiału dowodowego wina umyślna obwinionego R. W. popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 92a kw i wykroczenia z art.96 § 1 pkt. 5 kw opisanych szczegółowo we wniosku o ukaranie - nie budziło to żadnych wątpliwości.

Rozważając kwestię rodzaju i wymiaru kary Sąd wziął pod uwagę następujące okoliczności:

Wymierzając obwinionemu R. W. karę za wykroczenia Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości tego czynu. Zdaniem Sądu społeczna szkodliwość czynu jakiego dopuścił się obwiniony przekracza stopień znikomości. R. W. dopuścił się wykroczenia działając umyślnie. Obwiniony swoim zachowaniem naruszył dobro ważne dla społeczeństwa – bezpieczeństwo w komunikacji i dlatego pozostające pod ochroną prawa. Istotne znaczenie ma także fakt, iż obwiniony działał świadomie. Do okoliczności obciążających należy fakt przekroczenia dozwolonej prędkości w miejscu zdarzenia aż o 42 km/h! Na korzyść obwinionego Sąd poczytał fakt, iż R. W. nie był dotychczas karany.

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności Sąd na podstawie art. 92a kw w zw. Z art.9 § 2 kw wymierzył obwinionemu łączną karę grzywny w wysokości 400 złotych. Sąd jest przekonany, że kara ta spełni zadania w zakresie prewencji indywidualnej i będzie ostrzeżeniem także dla innych potencjalnych sprawców tego typu wykroczeń. Wymierzając karę za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji należy bowiem mieć na względzie, że ten porządek i bezpieczeństwo na drogach w poważnym stopniu zależą od stosowania właściwej represji, która - uwzględniając rodzaj i wagę naruszonych zasad bezpieczeństwa ruchu, postać i stopień winy a także nasilenie tej kategorii wykroczeń - powinna stanowić jeden z najistotniejszych elementów zwalczania oraz zapobiegania różnym zdarzeniom komunikacyjnym.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1, art.119 kpow, zaś o opłacie karnej na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt.1 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. – o opłatach w sprawach karnych /tj. Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. Zm/. Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w sentencji.