Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy – w Piotrkowie Tryb. VII Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca SSR Joanna Cisak- Nieckarz

Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Chojnacka

Przy udziale Prokuratora Adama Zarzyckiego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26.04.2018 r.

sprawy E. W. (1) z domu K., córki L. i G. z domu S., ur. (...) w P.

oskarżonej o to, że:

w dniu 11.10.2017 r. ok. godz. 18:22 w m. W. na ulicy (...) prowadziła po drodze publicznej pojazd mechaniczny – samochód osobowy marki V. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości prowadzącym o godz. 18:59 do stężenia na poziomie 1, 41 mg/l, o godz. 19:07 do stężenia na poziomie 1,51 mg/l, o godz. 19:23 do stężenia na poziomie 1,34 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu pomimo prawomocnych zakazów orzeczonych wyrokiem Sądu (...) w P. (...) z dnia (...) r. sygn. akt. (...) zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat oraz wyrokiem Sądu (...) w T. (...) z dnia (...)r. sygn. akt. (...) zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat czym umyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym

tj. o czyn z art. 178 a § 4 kk

1.  oskarżoną E. W. (2) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178 a § 4 kk, przy czym przyjmuje, że zakazy prowadzenia pojazdów orzeczono: wyrokiem Sądu (...) w P. (...) z dnia (...)r. w sprawie(...) oraz wyrokiem Sądu (...) w T. (...) z dnia (...). w sprawie (...) i za to na podstawie art. 178a § 4 kk wymierza oskarżonej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 42 § 3 kk orzeka wobec oskarżonej zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego dożywotnio;

3.  na podstawie art. 43 a § 2 kk orzeka wobec oskarżonej E. W. (2) świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

4.  na podstawie art.63 § 1 i 5kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonej okres zatrzymania od dnia 11.10.2017 r. godz. 18.45 do dnia 12.10.2017 godz. 16.00 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

5.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata E. Ł. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonej przez obrońcę ustanowionego z urzędu;

6.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu części wydatków oraz kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty, zwalnia oskarżoną od wydatków w pozostałym zakresie przejmując je na rachunek Skarbu Państwa .

Sygn. akt VII K 743/17

UZASADNIENIE

E. W. (2) została oskarżona o to, że:

w dniu 11.10.2017 r. ok. godz. 18:22 w m. W. na ulicy (...) prowadziła po drodze publicznej pojazd mechaniczny – samochód osobowy marki V. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości prowadzącym o godz. 18:59 do stężenia na poziomie 1, 41 mg/l, o godz. 19:07 do stężenia na poziomie 1,51 mg/l, o godz. 19:23 do stężenia na poziomie 1,34 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu pomimo prawomocnych zakazów orzeczonych wyrokiem Sądu (...) w P. (...) z dnia (...) r. sygn. akt. (...) zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat oraz wyrokiem Sądu (...) w T. (...) z dnia (...)r. sygn. akt.(...) zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat czym umyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym

tj. o czyn z art. 178 a § 4 kk

Zebrany materiał dowodowy daje podstawy do przypisania oskarżonej zarzucanego jej czynu z niewielkimi modyfikacjami precyzującymi orzeczone uprzednio wobec oskarżonej środki karne – zakazu prowadzenia pojazdów, do jakich oskarżona się nie zastosowała. Czyn ten wyczerpuje dyspozycje art. 178a § 4 kk.

Stan nietrzeźwości w myśl art. 115 § 16 kk zachodzi wówczas gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg/l albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Oskarżona niewątpliwie znajdowała się w stanie nietrzeźwości, na co wskazują wyniki badań i w tym stanie prowadziła pojazd mechaniczny.

Oskarżona mimo uprzedniego skazania ponownie naruszyła podstawową zasadę ruchu drogowego kierując pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwym po drodze publicznej. Oskarżona jako uczestnik ruchu drogowego zobowiązana była do przestrzegania zasad bezpieczeństwa tegoż ruchu, w tym podstawowej zasady – zasady trzeźwości jego uczestników.

W ocenie Sądu wina oskarżonej została udowodniona. Oskarżona działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim. W momencie podejmowania przypisanego jej działania przestępnego był ona osobą dojrzałą, w pełni poczytalną. Ocena ta jest uprawniona w kontekście opinii biegłych psychiatrów. W ocenie Sądu opinia ta jest jasna, pełna, kompletna i nie zawiera sprzeczności. W myśl art. 202 § 4 kpk traktuje o poczytalności oskarżonej w chwili czynu i aktualnym stanie jej zdrowia. Pochodzi od dwóch lekarzy psychiatrów, osób obiektywnych i bezstronnych, całkowicie nie zainteresowanych w rozstrzygnięciu toczącego się postępowania na korzyść którejkolwiek ze stron procesu. Oskarżona jest zdolna do rozpoznania bezprawności swojego czynu, znajduje się w sytuacji, która nie wyklucza możliwości dania posłuchu normie prawnej. W realiach tej sprawy nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność czynu oskarżonej lub jej winę. Znajdowała się ona w normalnej sytuacji motywacyjnej, zatem można było od niej wymagać zachowań zgodnych z prawem, a nie zachowań realizujących znamiona przestępstw.

Czyn oskarżonej charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Oskarżona swoim zachowaniem naruszyła bowiem powagę wymiaru sprawiedliwości lekceważąc orzeczenie sądowe. Znaczny poziom alkoholu w organizmie oskarżonej oraz fakt, iż oskarżona w takim stanie przewoziła małoletnie dziecko dopełniają powyższej oceny.

Kara 6 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia winy oskarżonej oraz stopnia społecznej szkodliwości jej czynu, a uwzględnia

a/ jako okoliczności obciążające:

- uprzednia karalność, za czyn podobny,

1.  - ponad pięciokrotne przekroczenie ustawowego progu trzeźwości,

2.  - przewożenie w stanie nietrzeźwości małoletniego dziecka;

b/ jako okoliczności łagodzące:

- podjęcie terapii uzależnienia od alkoholu,

- przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożenie wyjaśnień pomocnych w ustaleniach faktycznych.

W ocenie Sądu w przypadku oskarżonego nie można zastosować instytucji probacyjnej warunkowego zawieszenia wykonania kary. Sprzeciwia się temu brzmienie art. 69 kk. Zgodnie bowiem z treścią tego przepisu, sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na kare pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (§ 1). Nadto sąd warunkowo zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa (§ 2). Innymi słowy, na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary zasługują jedynie sprawcy, wobec których orzeczono karę w określonym wymiarze ale zasadniczo co, do których istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość. Dotychczasowa postawa i sposób życia muszą zatem wskazywać na to, że mimo niewykonania kary zostaną osiągnięte cele kary, a w szczególności, iż sprawca nie powróci ponownie na drogę przestępstwa. W przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających w sposób przekonywający i wiarygodny budować przypuszczenie, iż w wypadku warunkowego zawieszenia kary w stosunku do oskarżonej, cele kary zostałyby osiągnięte. Ponadto uprzednia karalność (na datę popełnienia czynu w tej sprawie) na karę pozbawienia wolności przekreśla sięgnięcie po dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary.

3.  Również względy społeczne oddziaływania kary przemawiają przeciwko stosowaniu wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Społeczne oddziaływanie kary jako jeden z celów kary jest podyktowane potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa (...). Oznaczają przede wszystkim potrzebę wymierzenia takich kar, które odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dają gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości oraz tworzą atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 12.01.2006 r., II Aka 290/05, LEX nr 168034).

Ponieważ oskarżona dopuściła się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym w stanie nietrzeźwości będąc już uprzednio skazany za czyn z art. 178a § 4 kk, Sąd na podstawie art. 42 § 3 k.k. zobligowany był orzec zakaz prowadzenia wszelkich podjazdów mechanicznych lub pojazdów mechanicznych określonego rodzaju dożywotnio . Ten środek karny ma nie tylko charakter represyjny, lecz także pełni funkcję prewencyjną, poprzez wyeliminowanie osoby stwarzającej zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu lądowym.

Celem wzmocnienia orzeczenia o karze i prewencyjnego oddziaływania orzeczenia, jak również dla podkreślenia naganności i bezprawności zachowania oskarżonego, Sąd mając za podstawę treść art. 43a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonej świadczenie pieniężne o charakterze obligatoryjnym w wysokości 10.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej.

Okres zatrzymania oskarżonej w sprawie, po myśli art. 63 § 1 kk zaliczono na poczet podlegającej wykonaniu kary, tak aby dolegliwość związana z zastosowaniem pozbawienia sprawcy przestępstwa wolności w tej sprawie nie pozostała poza nawiasem wymierzonej mu i podlegającej wykonaniu kary. Tak więc zaliczenie okresu pozbawienia wolności na poczet jednej z wymienionych kar stanowi ustawowe dobrodziejstwo dla oskarżonego. Stąd orzeczono, jak w pkt 4 wyroku.

W przedmiocie kosztów obrony udzielonego oskarżonemu przez obrońców ustanowionych z urzędu Sąd orzekł w oparciu o treść § 4 ust 1 i 3 oraz § 17 ust 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016r., poz. 1714), z uwzględnieniem stawki podatku VAT.

W oparciu o art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 618 § 1 kpk, art. 616 § 2 kpk, art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa:

a/ tytułem zwrotu części wydatków związanych z udziałem w sprawie kwotę 70 zł obejmującą:

- opłatę przewidzianą za udzielenie informacji z rejestru skazanych –30 zł

- ryczał za doręczenia korespondencji w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym – łącznie 40 zł (§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym /Dz. U. Nr 108, poz. 1026 z późn. zm./);

b/ tytułem opłaty kwotę 120 złotych - ustalono na podstawie art. 3 ust 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (teks jednolity Dz. U. z 1983 roku , Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżoną od wydatków poza wyżej

wskazane, mając na względzie jej sytuację majątkową, a w szczególności wysokość wynagrodzenia (tutaj zasiłku macierzyńskiego) w konfrontacji z faktem, że oskarżona ma na utrzymaniu dwoje dzieci, co uzasadnia ocenę, iż uiszczenie kosztów sądowych chociażby w części byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.