Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 grudnia 2018 roku M. N. zaparkował swój samochód przed sklepem zoologicznym przy ul. (...) P. w (...) Pozostał w pojeździe wraz z dziećmi, jego żona udała się na zakupy. W pewnym momencie wysiadł z samochodu, pogawędził z przypadkowo spotkanym znajomym mężczyzną. Ten zwrócił jego uwagę na samochód marki R. (...) o nr rej. (...) zaparkowany przed sklepem monopolowym przy ul. (...) podejrzewając, że mężczyzna siedzący na miejscu kierowcy może być pod wpływem alkoholu. M. N. obserwował mężczyznę z pojazdu marki R.. Kierowca wysiadł z samochodu. Chwiał się, ocierał się o swój samochód. Ponownie usiadł za kierownicą i chwilę później uruchomił silnik pojazdu. Kierowca cały czas siedział w samochodzie przy uruchomionym silniku. W pewnym momencie zaczął wyjeżdżać z parkingu. Przejechał około 5-6 metrów. M. N. dobiegł do niego, otworzył drzwi i uniemożliwił mu dalszą jazdę. Wówczas pojawił się patrol Policji. Interwencję zgłaszał uprzednio M. N..

/dowód: zeznania świadka M. N. - k. 7, 55-56v/

Kierującym pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) okazał się Z. M..

/dowód: notatka urzędowa – k. 1/

Badania stanu trzeźwości Z. M. przeprowadzone o godzinie 12:37 wykazały stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu na poziomie 1,17 mg/l, kolejne wykonane o godzinie 13:35 wykazały stężenie na poziomie 1,14 mg/l, o godzinie 12:53 - 1,11 mg/l, o godzinie 12:55 - 1,13 mg/l, o godzinie 13:28 - 1,15 mg/l i o godzinie 13:52 - 1,12 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

/dowód : protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym- k. 2, 4/

Z. M. ma 49 lat, wykształcenie zawodowe, z zawodu kierowca, utrzymuje się ze świadczenia rehabilitacyjnego w wysokości ok. 600 złotych miesięcznie. Jest rozwiedziony, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Nie posiada majątku. Nie był uprzednio karany.

/dane podane przez oskarżonego do protokołu rozprawy - k. 54

karta karna – k. 12/

Przesłuchiwany w charakterze podejrzanego Z. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Jak wyjaśnił, w dniu 26.12.2018 r. został zaproszony wraz z partnerką M. L. na imprezę rodzinną do jego kuzynki A. S., mieszkającej w P. przy ul. (...). Na imprezę przyjechał samochodem R. (...) z P. – miejsca zamieszkania swojej partnerki. Oskarżony kierował wówczas pojazdem. Na imprezie pił alkohol z kuzynem i kuzynką. Pokłócił się z partnerką. Około godziny 24:00 - 1:00 w nocy partnerka zdecydowała, że chce wrócić do P.. Zadzwonił wtedy do kolegi J. L. i poprosił, aby zawiózł jego partnerkę do P.. Około 1:00 w nocy pojechali do P., samochód prowadził znajomy oskarżonego. Z. M. także pojechał, ponieważ chciał wyjaśnić nieporozumienia z partnerką. W drodze do P. zatrzymali się na stacji benzynowej w miejscowości K., gdzie Z. M. kupił 0,5 litra czystej wódki. Oskarżony zdecydował się wrócić z kolegą do P.. W P. byli około 3-4 rano. Kolega zaparkował samochód na parkingu w miejscu, gdzie oskarżony został zatrzymany. Było to pod sklepem (...). Kolega poszedł do domu. Z. M. stwierdził, że jeszcze poczeka samochodzie, bo jest godzina 4 w nocy. Zadzwonił do innych kolegów z P. Przyszli P. K. i M. K.. Nie pamięta, która była godzina. Kupili w sklepie wódkę. Nie pamięta, kto kupował. Wódkę pili w jego samochodzie. Samochód był odpalony. Było zimno i chcieli ogrzać wnętrze pojazdu. Podczas spotkania wychodzili z samochodu, po czym wracali i pili. Nie pamięta dokładnie, gdzie stał pojazd. Było to gdzieś w okolicy sklepu (...) i budki z kurczakami. W pewnym momencie koledzy poszli. Z. M. poszedł wtedy do sklepu (...) i kupił butelkę czystej wódki. Wsiadł do samochodu i usiadł na miejscu kierowcy, mógł wtedy odpalić samochód. Nie ruszał się z miejsca. Miał zamiar iść do kuzyna, który mieszka w odległości ok. 300 metrów. W pewnym momencie doskoczył do niego mężczyzna, który prawdopodobnie wezwał policję. On powiedział policjantom, że zabrał mu kluczyki, ponieważ widział, że Z. M. wychodząc ze sklepu niósł butelkę wódki i jest pod wpływem alkoholu. Stwierdził, że mu się to nie zgadza, gdyż jego pojazd nie jest uruchamiany z kluczyka, lecz z karty magnetycznej. Ten człowiek nie mógł posiadać karty magnetycznej, gdyż Z. M. trzyma ją w wewnętrznej kieszeni kurtki. Ta karta uruchamia pojazd bez wkładania do czytnika. Wyjaśnił, że nie przemieszczał się pojazdem z miejsca, gdzie zostawił go kolega po przyjeździe z P.. Uruchamiał jedynie silnik, by ogrzać silnik. Dodał, że nie jeździł samochodem pod wpływem alkoholu.

/wyjaśnienia – k. 17-17v/

Przesłuchiwany w charakterze oskarżonego Z. M. także nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Potwierdził uprzednie. Odpowiadając na pytanie obrońcy, wyjaśnił, że z tego co sobie przypomina, kartę podał dopiero funkcjonariuszom. Był to okres zimowy, miał grubą kurtkę. Z prawej strony na wysokości biodra ma małą kieszonkę, która jest wielkości dokumentów, jakie ma w tej chwili przy sobie. W tej kieszonce zawsze nosił kartę. Jest to kieszeń środkowa. Gdy bywał z partnerką, to ona nosiła kartę w swojej torebce. Jeśli karta jest w odległości, to samochód bez problemu zapala. Nie ma już tej karty, ponieważ samochód został sprzedany. Pojazd to R. (...), rocznik 2006. Do tego pojazdu nie ma już kluczyka poza kartą. W samochodzie jest czytnik na kartę, ale aby działał, nie trzeba tej karty umieszczać w czytniku.

/wyjaśnienia - k. 55/

Sąd Rejonowy dokonał następującej oceny materiału dowodowego i zważył, co następuje:

Oskarżony przyznaje, iż przed zatrzymaniem spożywał alkohol i w dacie badań znajdował się w stanie nietrzeźwości. Wyjaśnienia te nie budzą wątpliwości w kontekście wyników badań trzeźwości. Badania te przeprowadzone zostały zgodnie z wymogami określonymi w przepisach art. 129 ust. 2 pkt 3, art. 126 ust. l ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 1997 r. Nr 98, póz. 602 z póżn. zm.) oraz wymogami określonymi przepisami rozporządzenia Ministra Zdrowia dnia 11 grudnia 2015 r. w sprawie badań na zawartość alkoholu w organizmie (Dz.U. z 2015 r. poz. 2153). Dokument w postaci protokołu badania sporządzony został w sposób jasny i przejrzysty. Stężenie alkoholu podane zostało we właściwych jednostkach (mg/l ).

Jak już zaznaczono, wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim traktują o spożywaniu alkoholu polegają na prawdzie. Odmiennie należy natomiast ocenić wyjaśnienia Z. M. w zakresie w jakim oskarżony podnosi, że nie kierował wówczas pojazdem. W tej części nie zasługują na przymiot wiarygodnych, pozostają bowiem w opozycji do zeznań świadka M. N.. Jak stanowczo i konsekwentnie podkreślił świadek widział, że oskarżony nie tylko siedział w samochodzie na miejscu kierowcy przy odpalonym silniku – czemu oskarżony nie przeczy, ale też wyjeżdżał z parkingu, tuż przed przyjazdem Policji. Zeznania wskazanego świadka jawią się jako rzeczowe i prawdziwe. Trudno w realiach tej sprawy odnaleźć racjonalne względy, dla których świadek miałby bezpodstawnie obciążać oskarżonego. Co więcej świadek racjonalizuje powody, dla których zainteresował się osobą nietrzeźwą, siedzącą w samochodzie przy uruchomionym silniku. Prawdopodobieństwo, iż osoba ta zamierza odjechać było wysokie. Świadek wskazał, iż mieszka w pobliżu miejsca zdarzenia, zareagował w obawie o bezpieczeństwo osób najbliższych. Trudno o bardziej logiczny i racjonalny powód do działań ukierunkowanych na uniemożliwienie prowadzenia pojazdu osobie, co do której zachodzą podejrzenia, iż jest pod wpływem alkoholu. Nie ma przy tym żadnych wątpliwości, iż oskarżony był w takim stanie, w świetle zeznań świadka, ten dostrzegł symptomy sugerujące, iż oskarżony jest pod wpływem alkoholu. Fakt, iż świadek nie potrafi aktualnie wskazać, czy pojazd marki R. był uruchamiany za pomocą kluczyka, czy karty, jest bez znaczenia w sprawie i nie dyskwalifikuje konsekwentnych wypowiedzi świadka co do okoliczności kluczowych – faktu, iż oskarżony wyjechał z parkingu. Zeznań świadka M. N. nie zdołały podważyć dowody z zeznań świadków: M. K., M. L., L. J.. Żadna ze wskazanych osób nie była świadkiem zdarzeń poprzedzających interwencję Policji i zaangażowania się do sprawy M. N.. Świadkowie relacjonują co do okoliczności poprzedzających zdarzenie, jak wyjazd nocny do P., powrót oskarżonego do P. (M. L., L. J.) oraz pozostawienie pojazdu na parkingu przy sklepie monopolowym (L. J.), jak również spożywanie alkoholu wraz z oskarżonym (M. K.). Jakkolwiek zeznaniom tym należy przyznać walor wiarygodnych, to nie wpływają na ocenę relacji M. N..

Zeznania świadka J. W., będącego funkcjonariuszem policji, również nie wnoszą nic istotnego, albowiem świadek nie potrafił wskazać szczegółów dotyczących interwencji wobec oskarżonego. Jej przebieg został utrwalony w notatce urzędowej.

Stąd też na podstawie tak zebranego materiału dowodowego Sąd przypisał oskarżonemu popełnienie przestępstwa polegającego na tym, że w dniu 27.12.2018 r. około godz. 12.30 w miejscowości P., ul. (...), pow. (...), woj. (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny – samochód osobowy marki R. (...) numer rejestracyjny (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, prowadzącym o godzinie 12.37 do stężenia 1,17 mg/l (alcosensor), o godzinie 13.35 do stężenia 1,14 mg/l (alcosensor), o godzinie 12.53 do stężenia 1,11 mg/l, o godzinie 12.55 do stężenia 1,13 mg/l, o godzinie 13.28 do stężenia 1,15 mg/l, o godzinie 13:52 do stężenia 1,12 mg/l alkoholu etylowego w wydychanym powietrzu. Zachowaniem tym wyczerpał dyspozycję art. 178a § 1 kk.

Stan nietrzeźwości w myśl art. 115 § 16 kk zachodzi wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Oskarżony niewątpliwie spożywał alkohol i w związku z tym znajdował się w stanie nietrzeźwości, co ponad wszelką wątpliwość wynika z protokołu badania trzeźwości. Kierując samochodem osobowym w stanie nietrzeźwości, zrealizował więc znamiona zarzucanego mu czynu stanowiącego przestępstwo z art. 178a§ 1kk.

W ocenie sądu wina oskarżonego została udowodniona, działał on umyślnie z zamiarem bezpośrednim. W momencie podejmowania przypisanego mu działania przestępnego był ona osobą dojrzałą, zdolną do rozpoznania bezprawności swojego czynu. Oskarżony jest zdolny do rozpoznania bezprawności swojego czynu, znajduje się w sytuacji, która nie wyklucza możliwości dania posłuchu normie prawnej. W realiach tej sprawy nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność czynu oskarżonego lub jego winę.

Czyn oskarżonego charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Za taką oceną przemawia rodzaj i charakter naruszonego dobra – stworzenie potencjalnego zagrożenia w ruchu drogowym, jak i zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu.

Kara grzywny w liczbie 80 dziennych stawek dziennych jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, a uwzględnia:

a/ okoliczności obciążające:

- ponad czterokrotnie przekroczony ustawowy próg trzeźwości

b/ okoliczności łagodzące:

- uprzednią niekaralność.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę również cele ogólno-prewencyjne. Ich istota polega na wpływaniu - także poprzez jej niezbędną, to jest konieczną surowość - na kształtowanie postaw moralnych, organizujących społeczeństwa, wiarę w nie i ufność w celowość przestrzegania norm systemy te tworzących. Orzeczona kara będzie zatem mieć także wpływ na każdego, kto w jakikolwiek sposób dowiedział się o przestępstwie i zapadłym orzeczeniu. Chodzi przy tym nie tylko o wpływ na środowisko sprawcy, ale i na innych członków społeczeństwa. Kara jest bowiem również jednym z ważnych środków zwalczania przestępczości, tak w sensie jej funkcji odstraszającej, jak i w zakresie kształtowania społecznie pożądanych postaw. Chodzi o to, aby nawet osoby skazane wdrażać do poszanowania zasad współżycia społecznego oraz do przestrzegania porządku prawnego i tym samym przeciwdziałać powrotowi do przestępstwa. Kara grzywny stanowi realną dolegliwość, jaka dotknie sprawcę pozostawiając go w przekonaniu negatywnej oceny czynu, którego się dopuścił. Przy kształtowaniu wysokości grzywny (jednej stawki dziennej na kwotę 20,00 zł) Sąd miał na uwadze treść art. 53 § 2 kk i 33 § 3 kk.

Ponieważ oskarżony dopuścił się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym w stanie nietrzeźwości, Sąd zobligowany był - na podstawie art. 42 § 2 k.k. - orzec zakaz prowadzenia wszelkich podjazdów mechanicznych lub pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Ten środek karny ma nie tylko charakter represyjny, lecz także pełni funkcję prewencyjną, poprzez wyeliminowanie osoby stwarzającej zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu lądowym. W ocenie Sądu pozbawienie oskarżonego uprawnień do kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi na okres 3 lat zapewni realizację wychowawczych i zapobiegawczych celów wskazanego środka karnego, a uwzględnia tak okoliczności łagodzące, jak i obciążające.

Nadto dodatkową realną dolegliwością jest środek karny pod postacią świadczenia pieniężnego, którego wysokość - z woli ustawodawcy - jest limitowana w dolnej granicy kwotą 5.000 złotych. Na takim też poziomie został w tej sprawie orzeczony. Przy czym środek ten ma aktualnie charakter obligatoryjny.

Okres zatrzymania prawa jazdy zaliczono na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

W oparciu o art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 618 § 1 kpk, art. 616 § 2 kpk, art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa:

a/ tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem w sprawie kwotę 70 zł obejmującą:

- opłatę przewidzianą za udzielenie informacji z rejestru skazanych – 30 zł

- ryczał za doręczenia korespondencji w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym – łącznie 40 zł (§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym /Dz. U. Nr 108, poz. 1026 z późn. zm./),

b/ tytułem opłaty kwotę 160 złotych - ustalono na podstawie art. 3 ust 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 roku , Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).