Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 czerwca 2025 roku

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Renata Folkman

Protokolant: Małgorzata Strzelecka

przy udziale oskarżyciela publicznego xxx

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2025 roku na rozprawie sprawy

M. S.

syna Z. i B. zd. B.

urodzonego (...) w B.

obwinionego o to, że:

w dniu 4 czerwca 2025 w godzinach 17:20- 17:30 w miejscowości S., powiat (...), województwo (...), nie stosował się do wydanego w dniu 28 maja 2025r. przez P. zakazu zbliżania się do wspólnie zajmowanego z pokrzywdzoną M. W. mieszkania zlokalizowanego w miejscowości S. przy ul. (...) na posesji oznaczonej numerem (...) i jego bezpośredniego otoczenia na odległość nie mniejszą niż 100 (sto) metrów,

to jest o wykroczenie z art. 66b § 1 ust. 1 kw

orzeka:

1.  obwinionego M. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i za to na podstawie art. 66 b § 1ust. 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 2.500 (dwa tysiące pięćset) złotych,

2.  na podstawie art. 82 § 3 kpw zalicza obwinionemu na poczet wymierzonej kary grzywny okres zatrzymania od dnia 4 czerwca 2025 roku godzina 17.30 do dnia 5 czerwca 2025r. godz. 16:40, przyjmując, że jest równoważny grzywnie w wysokości 200 (dwieście) złotych,

3.  zwalnia obwinionego od kosztów sądowych, w tym od wydatków, którymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II W 997/25/p

UZASADNIENIE

Nakazem wydanym przez P. w dniu 28 maja 2025 roku zastosowano wobec M. S. – jako osoby stosującej przemoc domową:

- nakaz natychmiastowego opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia i zakaz zbliżania się do wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia przy ul. (...) w S. – na odległość 100 m;

- zakaz zbliżania się do M. W. na odległość 100 m;

- zakaz kontaktowania się z M. W..

Nakaz wydano na okres 14 dni, z oznaczeniem, iż utraci moc w dniu 10 czerwca
2025 roku.

(dowód: nakaz z dnia 28 maja 2025 roku k. 2-3)

W dniu 4 czerwca 2025 roku M. S. wszedł na posesje zlokalizowaną
pod adresem T. (...) w S., gdzie zamieszkuje jego była partnerka M. W.. Następnie zaczął dobijać się do drzwi wejściowych. M. W. zawiadomiła policję. Na miejsce zdarzenia przybył patrol Policji, M. S. został zatrzymany. Po przebadaniu go alkomatem okazało się, że jest pod wpływem alkoholu (I pomiar 1,82 mg/l, II pomiar 1,(...) mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu).

(dowód: zeznania świadka M. W. k. 8 odw., 23odw., zeznania świadka Ł. C. k. 13, 23odw., zeznania P. O. k. 15, 23odw., wyjaśnienia obwinionego M. S. k. 17, k. 23odw., protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości wraz ze świadectwem wzorcowania k. 6-7, protokół zatrzymania k. 4-5)

Obwiniony M. S. przyznał się do zarzucanego mu czynu – przy czym wyrażonego stanowiska procesowego nie sposób podważać. Obwiniony nie składał wyjaśnień, jednakże - w świetle zgromadzonego materiału dowodowego sprawstwo i wina obwinionego nie budzą jakichkolwiek wątpliwości. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, które wzajemnie się uzupełniają i cechują się spójnością wewnętrzną jak i zewnętrzną. Dowody te tworzą jasny
i spójny obraz przebiegu zdarzenia, stanowiąc podstawę do czynienia ustaleń faktycznych
w sprawie.

Na marginesie Sąd wskazuje, iż świadkowi M. W. – w czasie orzekania
w niniejszej sprawie – nie przysługiwało prawo do odmowy składania zeznań – gdyż
jak wynika z akt sprawy, jest ona byłą partnerką obwinionego (nie jest osobą najbliższą dla obwinionego) (art. 41 § 1 k.p.w. w zw. z art. 182 k.p.k.)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na wniosek, że M. S. dopuścił się zarzucanego mu czynu opisanego we wniosku o ukaranie.

Przedmiotowe zachowanie obwinionego wypełniało dyspozycję wykroczenia określonego w art. 66b § 1 ust. 1 k.w.

Sprawcą wykroczenia z art. 66b § 1 ust. 1 k.w. mogą być tylko osoby, wobec których zostały wydane stosowne rozstrzygnięcia zobowiązujące je do opuszczenia zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazujące zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia. W stosunku do obwinionego tego rodzaju nakaz połączony
z zakazem zbliżania się został zastosowany przez P. w dniu 28 maja 2025 roku w trybie art. 15aa ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji i obowiązywał on w czasie popełnienia przez obwinionego zarzuconego mu czynu.

Wykroczenie z art. 66b § 1 ust. 3 k.w. jest zagrożone karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

W ramach tego ustawowego zagrożenia w niniejszej sprawie sąd uznał, iż odpowiednią sankcją wobec obwinionego M. S. jest wymierzenie mu kary 2.500 złotych grzywny.

Wymierzając obwinionemu karę we wspomnianym wymiarze sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących, natomiast na jego niekorzyść sąd uwzględnił:

- działanie w zamiarze bezpośrednim, przy pełnej świadomości łamania zakazu i działanie wbrew niemu;

- popełnienie przez obwinionego wykroczenia bez usprawiedliwionych przyczyn;

- działanie pod wpływem alkoholu.

Wymierzona kara spełnia w ocenie Sądu wszystkie dyrektywy przewidziane
w art. 33 k.w. Przede wszystkim jest ona odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego wykroczenia, a jednocześnie - zdaniem Sądu - wymierzona kara nie przekracza również stopnia winy obwinionego. W ocenie Sądu, kara grzywny ma szansę spełnić swoje cele zapobiegawcze i poprawcze w stosunku do obwinionego, jednocześnie brak było podstawy do zastosowania kary surowszego rodzaju, wobec pierwszego tego rodzaju naruszenia przez obwinionego.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

Ponieważ obwiniony był zatrzymany Sąd zaliczył mu ten okres na poczet kary aresztu stosownie do treści art. 82 § 3 k.p.w. – przyjmując, iż okres zatrzymania jest równoważny grzywnie w wysokości 200 złotych.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 121 k.p.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. – zwalniając obwinionego od kosztów sądowy, w tym od wydatków - przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. U podstaw przedmiotowego rozstrzygnięcia legła ocena sytuacji majątkowej i rodzinnej obwinionego, który obecnie jest bezrobotny, a uprzednio uzyskiwał niski dochód, w wysokości 2.000 złotych miesięcznie, mając jednocześnie na utrzymaniu dziecko.