Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2024 roku

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Joanna Cisak-Nieckarz

Protokolant: A. K. M. Ł., J. M.

przy udziale oskarżyciela publicznego: xxx

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 16.02.2023r., 05.04.2023r., 13.09.2023r., 14.02.2024r.

sprawy przeciwko L. K. s. H. i S. z d. K., ur. (...) w K.

obwinionego o to, że:

w dniu 01 lipca 2022 r. ok. godziny 10:34 w miejscowości C. na (...)km, gm. G., pow. (...), kierując pojazdem marki B. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego ustawą, przekraczając dozwoloną prędkość o 83 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a § 2 kw

1.  obwinionego L. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 92a § 2 kw i za to na podstawie art. 92a § 2 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 3.000,00 (trzy tysiące) złotych;

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 5.124,79 zł (pięć tysięcy sto dwadzieścia cztery złote siedemdziesiąt dziewięć groszy) złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 300,00 (trzysta) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II W 28/23

UZASADNIENIE

L. K. został obwiniony o to, że w dniu 1 lipca 2022 r. około godziny 10:34 w miejscowości C. na (...) km, gm. G., powiat (...), kierując pojazdem marki B. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonej ustawą przekraczając dozwoloną prędkość o 83 km/h, tj. o wykroczenie z art. 92a § 2 kw.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 lipca 2022 r. około godziny 10:34 L. K. poruszał się drogą krajową (...) pojazdem marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) jadąc przez miejscowość C. w kierunku miejscowości K.. Pasażerem pojazdu była żona L. K. M. K..

(dowody: notatka urzędowa – k. 1-1v, zeznania świadka K. K. (2) na terminie rozprawy w dniu 16.02.2023 r. – protokół k. 60-61, zeznania świadka T. K. na terminie rozprawy w dniu 16.02.2023 r. – protokół k. 61-61v, zeznania świadka M. K. na terminie rozprawy w dniu 13.09.2023 r. – protokół k. 102v, wyjaśnienia obwinionego na terminie rozprawy w dniu 13.09.2023 r. – protokół k. 103)

W dniu 1 lipca 2022 r. funkcjonariusze Policji K. (...) w P. K. K. (2) i T. K. pełnili służbę patrolową nieoznakowanym radiowozem na drodze krajowej (...) aż do granic z powiatem (...). Funkcjonariusze wjeżdżając na teren zabudowany – do miejscowości C. poruszali się za pojazdem kierowanym przez L. K.. Przed znakiem (...) „obszar zabudowany” funkcjonariusze rozpoczęli pomiar prędkości pojazdu wideorejestratorem, pomiar zakończył się kilkadziesiąt metrów za znakiem. L. K. na wskazanym odcinku kontynuował jazdę bez podjęcia hamowania aktywnego układem hamulcowym pojazdu i bez aktywacji tylnych świateł „stop” samochodu. Podczas pomiaru kontrolnego na obszarze, gdzie dopuszczalna prędkość wynosiła 50 km/h L. K. poruszał się z prędkością około 133 km/h.

(dowody: nagranie pomiaru kontrolnego – płyta CD – k. 12, zeznania świadka K. K. (2) na terminie rozprawy w dniu 16.02.2023 r. – protokół k. 60-61, zeznania świadka T. K. na terminie rozprawy w dniu 16.02.2023 r. – protokół k. 61-61v, opinie główna i uzupełniająca biegłego W. L. – k. 95, 127-131)

Pomiar prędkości został wykonany wideorejestratorem marki V. (...) na 100-metrowym dystansie. Podczas pomiaru funkcjonariusze utrzymywali prędkość radiowozu zbliżoną do prędkości pojazdu kierowanego przez L. K., zgodnie z wytycznymi producenta wideorejestratora, to jest bez wykonywania w czasie pomiaru gwałtownych /nagłych czynności hamowania lub przyspieszania. W trakcie pomiaru kierowca radiowozu nie przyspieszał lecz chwilami zwalniał w celu dostosowania prędkości do prędkości pojazdu L. K.. Urządzenie pomiarowe w dniu zdarzenia było całkowicie sprawne technicznie i metrologicznie, podawało wyniki pomiarów prędkości własnej radiowozu w zakresie deklarowanym przez producenta oraz dozwolonych błędów pomiarowych +/- wartości mierzonej. Urządzenie pomiarowe w dniu zdarzenia posiadało ważne świadectwo legalizacji ponownej terminowane do dnia 14 stycznia 2024 r.

(dowody: świadectwo legalizacji – k. 65, 66, opinie główna i uzupełniająca biegłego W. L. – k. 95, 127-131, zeznania świadka K. K. (2) na terminie rozprawy w dniu 16.02.2023 r. – protokół k. 60-61)

Sąd zważył, co następuje:

Przeprowadzone na rozprawie głównej dowody w postaci: świadectwa legalizacji (65, 66) i nagrania z pomiaru kontrolnego (k. 12), ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości, co do ich autentyczności i rzetelności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone. Zostały one sporządzone przez kompetentne osoby, po przeprowadzeniu stosownych czynności oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami. W związku z powyższym Sąd uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Wstępnie należy podkreślić, że prędkość pojazdu prowadzonego przez obwinionego ustalono na podstawie pomiaru urządzeniem typu V. (...) w jaki wyposażono radiowóz, którym pełnili służbę funkcjonariusze Policji interweniujący wobec obwinionego. Pomiar został zarejestrowany. Wartość dowodową nagrania z pomiaru kontrolnego i wyników tego pomiaru Sąd ocenił przede wszystkim w konfrontacji z wnioskami opinii głównej i uzupełniającej biegłego sądowego W. L. oraz zeznaniami świadków – funkcjonariuszy Policji K. K. (2) i T. K.. W ocenie Sądu zeznania świadków – funkcjonariuszy, którzy dokonali pomiaru są wiarygodne. Świadkowie przedstawili w sposób rzeczowy, spójny i logiczny przebieg interwencji, w tym pomiaru, co pozwoliło na otworzenie jego metodologii. Przebieg aktywności świadków oddaje nagranie z wideo rejestratora. O wiarygodności przekazów świadków, a co za tym idzie rzetelności ich czynności zawodowych przemawia nadto analiza zapisu z kontroli przeprowadzona przez biegłego W. L.. Powyższe opinie zarówno główną jak i uzupełniającą cechuje rzetelność oraz wyczerpanie przedmiotu analizy. Wskazać należy, że biegły odniósł się do wszystkich istotnych dla tej sprawy aspektów, to jest opisał zasadę działania urządzenia, sposób pomiaru, w tym technikę jazdy i kwalifikację jakie powinien posiadać funkcjonariusz dokonujący pomiaru, cechy nagrania gwarantujące jego autentyczność i prawidłowość. W tym miejscu wskazać należy, że obwiniony zasygnalizował błąd w analizie, polegający na przyjęciu przez biegłego, że kontrolowany pojazd to samochód marki B. (...), podczas, gdy faktycznie było to pojazd marki B. (...). Sąd nie dopatrzył się powyższego uchybienia, ponieważ biegły wprost w opinii głównej (k. 86) wskazuje, że kontrolowany pojazd stanowił samochód marki B. (...) i to ten pojazd jest przedmiotem analizy, co czego biegły odniósł się szerzej w opinii uzupełniającej.

Przechodząc do urządzenia wykorzystanego do ustalenia prędkości pojazdu obwinionego w miejscu i dacie objętymi zarzutem, urządzenie typu wideo rejestrator należy do tzw. prędkościomierzy kontrolnych. Terminologią tą posłużono się w rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w kontroli ruchu drogowego, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz.U.2019.1081). Rozporządzenie jest wynikiem delegacji ustawowej wyrażonej w art. 9a ust. 1 pkt 1ustawy Prawo o miarach (Dz.U.2021.2068). Zgodnie z § 3 pkt 4 rozporządzenia prędkościomierz kontrolny stanowi przyrząd, który wykonuje pomiar prędkości pojazdu kontrolowanego na podstawie pomiaru prędkości pojazdu, w którym przyrząd ten jest zainstalowany, albo pomiaru czasu przebycia przez pojazd kontrolowany odcinka drogi o określonej długości. Takim jest niewątpliwie wideo rejestrator użytkowany przez interweniujących w tej sprawie funkcjonariuszy Policji. Jest on niewątpliwie urządzeniem pomiarowym, o jakim mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy Prawo o miarach (Dz.U.2021.2068). Spełnia wymogi doprecyzowane wskazanym wyżej rozporządzeniem. W dacie badania omawiane urządzenie legitymowało się świadectwem legalizacji, było zatem dopuszczone do użytkowania. Zapis z nagrania wskazuje, iż było sprawne, czego żadna ze stron postępowania nie kwestionuje. Podkreślić w tym miejscu należy, że skoro specyfika działania prędkościomierza użytego przez funkcjonariuszy Policji polega na tym, że wykonuje on pomiar prędkości pojazdu, w którym urządzenie jest zamontowane, to niezrozumiała jest argumentacja obrony o możliwości zakłócenia pomiaru przez inne pojazdy uczestniczące w ruchu, inne przeszkody a nadto, że ocena prędkości pojazdu obwinionego powinna się odbyć z pominięciem prędkości radiowozu. Takie założenia wyeliminowałyby stosowanie prędkościomierza kontrolnego w ogóle, skoro pomiar bazuje na prędkości radiowozu, przy czym brak jest ku temu podstaw, jako, że stosowanie tego urządzenia znajduje oparcie w przepisach ustawy i rozporządzenia.

Prawidłowość pomiaru została zweryfikowana dowodem z opinii biegłego W. L.. Nagranie z wideo rejestratora pozwoliło na analizę poklatkową wskazania licznika czasu rzeczywistego. Dzięki istnieniu na odcinku drogi, na której dokonano pomiaru, stacjonarnych obiektów na poboczach, w szczególności hektometrycznych słupków pikietażowych rozstawionych od siebie w dystansie 100 metrów, możliwe było samodzielne (tj. przez biegłego) ustalenie prędkości radiowozu patrolu Policji z wykorzystaniem tych właśnie obiektów, co zostało szczegółowo opisane na stronach 54-70 opinii. Wynik tej analizy jest zbieżny ze wskazaniem pomiarowym wyświetlonym na monitorze urządzenia (str. 70 opinii). Wskazanie na monitorze, to prędkość 133,1 km/h, zaś analiza wskazuje na wynik 133,3 km/h.

Ten sam schemat, tj. przy wykorzystaniu referencyjnych stacjonarnych obiektów umieszczonych na poboczu na odcinku pomiarowym drogi służył biegłemu do wyliczenia prędkości pojazdu obwinionego, co zostało szczegółowo opisane na stronach 71-75 opinii. Tym samym szacując prędkość pojazdu obwinionego nawet z pominięciem prędkości radiowozu, co sugerowała obrona, a jedynie bazując na zapisie obrazu i liczniku czasu rzeczywistego, pomiar ten daje tożsamy wynik, to jest prędkość pojazdu obwinionego na poziomie co najmniej 130 km/h, a zatem ze znacznym przekroczeniem prędkości obowiązującej w miejscu pomiaru.

Zarzucana przez obwinionego nierzetelność opinii biegłego w przekonaniu Sądu nie ma żadnego uzasadnienia. Biegły w sposób wszechstronny wykorzystał przedstawiony na potrzeby opiniowania zapis z nagrania. Dodatkowo biegły poddał analizie sposób wykorzystania urządzenia, to jest zgodność jego zastosowania z dedykowanymi dla urządzenia dokumentami, w tym instrukcją. W tym zakresie istotną okoliczność stanowiło nie tylko to, że urządzenie było technicznie sprawne i posiadało poprawną konstrukcję, ale także to, że kierujący radiowozem zachował poprawną technikę jazdy. Obwiniony nie wskazał z dokładnością na czym miałoby polegać użycie urządzenia wbrew instrukcji. Sąd zaś nie doszukał się w tym zakresie żadnych uchybień po stronie funkcjonariuszy Policji. Fakt, że biegły nie dysponował świadectwem legalizacji przy sporządzaniu opinii nie rzutuje na jej wartość dowodową. Dokument ten zalega w aktach spawy jako część zgromadzonego materiału dowodowego, został sporządzony przez uprawnione osoby, w zakresie ich kompetencji nie budził wątpliwości Sądu i dopełnił jedynie pozytywną ocenę technicznej sprawności urządzenia.

W konsekwencji Sąd uznał, że zarzuty podnoszone przez obwinionego przeciwko dowodowi w postaci nagrania z pomiaru prędkości wykonanego prędkościomierzem kontrolnym i dowodowi z opinii opartych na powyższym nagraniu nie znalazły potwierdzenia w sprawie.

Obwiniony L. K. swoim zachowaniem zrealizował znamiona wykroczenia z art. 92a § 2 kw.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało sprawstwo obwinionego L. K.. Biorąc natomiast pod uwagę sposób popełnienia zarzucanego czynu, a w szczególności znaczne przekroczenie obowiązującej prędkości - Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że obwiniony czynu tego dopuścił się umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Wina obwinionego nie budzi żadnych wątpliwości. L. K. jest osobą dorosłą, poczytalną, świadomą konsekwencji swojego działania, brak jest okoliczności wyłączających winę lub zmniejszających jej stopień. Żadne czynniki nie ograniczały zdolności rozpoznania znaczenia czynu u obwinionego i jego zdolności pokierowania swoim postępowaniem.

Stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego należy uznać za znaczny. L. K. złamał obowiązujące ograniczenie prędkości, bowiem w terenie zabudowanym, gdzie obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h poruszał się z prędkością aż 133 km/h.

Sąd ustalił, że nie zachodziła jakakolwiek okoliczność wyłączająca odpowiedzialność obwinionego, w szczególności wywołana zachowaniem funkcjonariuszy. Obwiniony twierdził bowiem, że przekroczenie prędkości było konsekwencją zachowania kierującego radiowozem, który jadąc w bliskiej odległości od samochodu obwinionego wzbudził w nim obawy o bezpieczeństwo jego i żony będącej pasażerem. Obawy te miały wynikać z charakteru prowadzonej przez obwinionego działalności. Nie mniej jednak analiza materiału dowodowego ujawniła, że kierowca radiowozu na odcinku pomiaru nie tylko nie przyspieszał, ale nawet zwalniał, przy czym zmniejszenie odległości wzajemnej obu pojazdów wynikało wyłącznie z szybszego wytrącania prędkości przez samochód obwinionego.

W tym stanie rzeczy należało przyjąć, że obwiniony poruszał się przez cały czas własnym tempem. Zauważyć jednocześnie należy, że po wjeździe w obszar terenu zabudowanego obwiniony nie podjął nawet aktywnego manewru hamowania.

Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 3.000 zł, uznając, że kara ta jest adekwatną, słuszną i sprawiedliwą reakcję na popełnione wykroczenie. Orzeczona kara przyczyni się do kształtowania świadomości prawnej obwinionego. Powinien zdać sobie sprawę z naganności swego czynu i konieczności postępowania zgodnie z porządkiem prawnym. Orzeczona kara unaoczni obwinionemu, że popełnianie wykroczeń jest nieopłacalne oraz, że wiąże się z represją karną. Wymierzona obwinionemu kara spełni także swe cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W przedmiocie kosztów postępowania Sąd orzekł w oparciu o treść art. 119 § 1 kpow, na koszty te składają się:

- kwota 100 zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków, ustalona na podstawie § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.12.2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wkroczenia (Dz.U. z 2017, poz. 2467),

- kwoty: 4.619,03 zł oraz 405,76 zł tytułem wynagrodzenia biegłego - wykładane wstępnie przez Skarb Państwa (art. 118 § 1 pkt 1 kpow),

- kwota 300 zł tytułem opłaty, ustalonej na podstawie art 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2a Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 roku , Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

W konsekwencji Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.