Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący Sędzia SR Nadia Kołacińska-Sumińska

Protokolant sekr. sąd. Marta Owczarek

w obecności Prokuratora ----------------------

po rozpoznaniu dnia 17 października 2016 roku, 24 listopada 2016 roku i 20 grudnia 2016 roku

na rozprawie sprawy

1.  P. J. (1)

syna K. i D. zd. S.

ur. (...)

w P. (...)

2.  D. S. (1)

syna M. i R. zd. M.

ur. (...)

w P. (...)

3.  M. P. (1)

syna M. i I. zd. L.

ur. (...)

w P. (...)

oskarżonych o to, że:

w dniu 28 czerwca 2016r około godziny 20:00 w miejscowości G. przy ul. (...) w okolicach sklepu (...) pow. (...) działając wspólnie i w porozumieniu oraz z nieletnim S. S. (2) wobec którego materiały wyłączono do odrębnego postępowania dokonali pobicia S. S. (3) w ten sposób, że zadając pokrzywdzonemu ciosy rękoma w głowę oraz po całym ciele spowodowali u niego obrażenia ciała w postaci rany tłuczonej lewego łuku brwiowego długości 2 cm, krwiaka powieki górnej oka lewego, rysowatych, pasmowtych otarć skóry i dwóch drobnych zasinień na lewym boku tułowia, stłuczenia łokcia lewego z drobnym otarciem skóry oraz stłuczenia kolana lewego to jest obrażeń, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego trwające poniżej siedmiu dni oraz spowodowały zagrożenia dla zdrowia pokrzywdzonego i wystąpienie skutków wynikających z art. 157 § 1 kk

tj. o czyn z art. 158 § 1 kk

orzeka

1.  oskarżonych D. S. (1) i M. P. (1) uznaje za winnych popełnienia zarzucanego im czynu, z ta zmianą jego opisu, że przyjmuje, że dopuścili się go wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą, wobec którego materiały wyłączono do odrębnego postępowania i na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk, art. 67 § 1 kk postępowanie karne wobec nich warunkowo umarza na okres 2 (dwóch) lat próby;

2.  oskarżonego P. J. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tą zmiana jego opisu że przyjmuje, że dopuścił się go wspólnie i w porozumieniu z nieletnim sprawcą, wobec którego materiały wyłączono do odrębnego postępowania i za to na podstawie art. 158 § 1 kk w zw. z art. 37a kk wymierza mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

3.  na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 46 § 2 kk orzeka od oskarżonych D. S. (1) i M. P. (1) na rzecz pokrzywdzonego S. S. (3) kwoty po 300 (trzysta) złotych tytułem nawiązek;

4.  na podstawie art. 46 § 2 kk orzeka od oskarżonego P. J. (1) na rzecz pokrzywdzonego S. S. (3) kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem nawiązki;

5.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet grzywny zalicza oskarżonemu P. J. (1) zatrzymanie w sprawie w dniu 28 czerwca 2016 roku, uznając, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm dziennym stawkom grzywny;

6.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. O. G. kwotę 723,24 ( siedemset dwadzieścia trzy złote 24/100) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu D. S. (1) z urzędu;

7.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa:

- od P. J. (1) kwotę 242 (dwieście czterdzieści dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu,

- od M. P. (1) kwotę 202 (dwieście dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu,

8.  oskarżonego D. S. (1) zwalnia od kosztów procesu, które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2016r. około godziny 19:00, S. S. (3) przejeżdżał rowerem przez przejazd kolejowy w G., razem z nim były D. O. (1) oraz W. K. (1). W tym samym czasie i kierunku przez przejazd przejeżdżał samochód osobowy marki D. nr rej. (...), którego kierujący krzyknął coś do S.. Samochodem tym poruszali się D. S. (1), P. J. (1), M. P. (1) i S. S. (2). Samochodem kierował P. J. (1).

Pokrzywdzony pojechał za tym pojazdem, jego koleżanki zostały w tyle. S. podjechał pod sklep (...) na ul. (...) w G., pod którym stał przedmiotowy pojazd. Pokrzywdzony zapytał kierowcę, o co mu chodzi. Pokrzywdzony i P. J. (1) zaczęli się szarpać, włączył się M. P. (1) i zaczął bić pokrzywdzonego, S. S. (3) bronił się i też uderzał napastnika.

S. S. (3) chwycił kask i chciał nim uderzyć M. P. (1), wówczas D. S. (1) uderzył S. pięścią w twarz.

S. S. (3) przewrócił się na kostkę brukową, jak leżał na ziemi, to był kopany przez wszystkich oskarżonych oraz S. S. (2).

Sprawcy wsiedli do samochodu, chcieli odjechać, wtedy pokrzywdzony wstał i kopnął w szybę tylną boczną auta, rozbijając ją. Z samochodu wysiadł D. S. (1) i uderzył pokrzywdzonego. Następnie sprawcy odjechali.

(dowód: częściowo zeznania S. S. k. 13, k. 117v-118, zeznania D. O. k. 27v, k. 120, zeznania W. K. k. 30v-31, k. 118v-119, zeznania J. D. k. 33v-34, k. 119v, częściowo wyjaśnienia S. S. k. 24, k. 131v-132, częściowo wyjaśnienia P. J. k. 44, częściowo wyjaśnienia D. S. k. 46v-47, k. 116, częściowo wyjaśnienia M. P. k. 54-55, k. 116v-117, notatka urzędowa k. 1-3)

W wyniku zajścia S. S. (3) doznał rany tłuczonej lewego łuku brwiowego, krwiaka powieki górnej oka lewego, otarć skóry na lewym boku tułowia, stłuczenia łokcia lewego, stłuczenia kolana lewego, co naruszyło czynności narządów jego ciała na okres poniżej dni siedmiu. Obrażenia spowodowały zagrożenie dla zdrowia pokrzywdzonego w postaci możliwości wystąpienia skutków z art. 157 § 1 k.k.

(dowód: karta informacyjna k. 18, opinia k. 37-38)

P. J. (1) ma 33 lata, jest kawalerem, pracuje i osiąga dochód rzędu 2.000 zł, nie ma nikogo na utrzymaniu. Był karany za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, orzeczono grzywnę, zakaz prowadzenia pojazdów oraz świadczenie pieniężne. Do chwili wydania wyroku nie uiścił w całości świadczenia pieniężnego.

(dowód: oświadczenie oskarżonego k. 43, karta karna k. 61, wywiad środowiskowy k. 102-103, informacja k. 135)

P. J. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Podał, że w dniu zdarzenia jechał z kolegami, pojechali w okolice sklepu (...). Jak przejeżdżali przez przejazd kolejowy, to zobaczył idącego mężczyznę z rowerem. Ten mężczyzna podjechał za nimi do sklepu (...), jak oskarżony wysiadł z auta, to został odepchnięty przez tego mężczyznę. Podbiegł M. P. (1) i odepchnął tego mężczyznę. M. i ten mężczyzna zaczęli się bić. Ten mężczyzna chwycił kask i chciał uderzyć M., wówczas podbiegł D. S. (1) i odepchnął tego mężczyznę. Następnie wsiedli do auta i chcieli odjechać. Ten mężczyzna kopnął i stłukł szybę tylną lewą. Oskarżony wysiadł z auta i zapytał, co zrobił, wysiadł też D. S. (1) i zaczął bić tego mężczyznę. Następnie odjechali.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 44)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie poczyniono częściowo w oparciu o wyjaśnienia oskarżonych S. i P., którzy zgodnie przyznali, iż doszło do zdarzenia przed sklepem (...) w G.. Sąd nie podzielił ich wyjaśnień w części, gdzie podali, że S. nie był przez nikogo kopany.

Sąd nie dał wiary oskarżonemu P. J., który twierdzi, że nie zna pokrzywdzonego, że nic do niego nie krzyczał na przejeździe kolejowym, że tak naprawdę nic złego pokrzywdzonemu nie zrobił, że to on został odepchnięty przez S.. Oskarżony ten, w swych wyjaśnieniach, całą winę przerzucił na kolegów, wskazał, że ciosy zadawali P. i S., zaś on stał i nie reagował.

Zupełnie inny obraz zdarzenia jawi się w świetle zeznań S. S. (3). Całe zajście miało swój początek na przejeździe kolejowym, gdzie J. wykrzykiwał coś do pokrzywdzonego, przejeżdżając obok. Pokrzywdzony chciał wyjaśnić sytuację, podjechał za oskarżonymi pod sklep (...), gdzie najpierw chciał wyjaśnić sytuację z P. J. (3), ale dołączył M. P. (1), który zaczął bić pokrzywdzonego, następnie włączył się D. S. (1), który też uderzał S. S. (3). Pokrzywdzony znalazł się na ziemi i wtedy był kopany przez wszystkich oskarżonych. Sytuację tę widziały towarzyszki pokrzywdzonego (K. i O.) oraz ekspedientka, J. D. (2). Nie ulega wątpliwości Sądu, że pokrzywdzony także zadawał ciosy, jednak robił to w obronie własnej. Nie ulega wątpliwości przewaga liczebna i fizyczna napastników, którzy wspólnie wzięli udział w pobiciu S. S. (3).

Pozostali oskarżeni nie wskazują w swych wyjaśnieniach, by kopali leżącego pokrzywdzonego, jednak Sąd ustalił tę okoliczność mając na względzie zeznania świadków (w tym zupełnie bezstronnego J. D. (2)), którzy zgodnie taką wersję podali.

Prawnokarną ocenę obrażeń pokrzywdzonego poczyniono w oparciu o wnioski pisemnej i ustnej opinii biegłego chirurga.

Sąd podzielił wnioski opinii biegłego chirurga, albowiem obie są jasne, pełne, wewnętrznie niesprzeczne, pochodzą nadto od osoby fachowej i bezstronnej, niezainteresowanej korzystnym rozstrzygnięciem na rzecz którejkolwiek ze stron procesu.

Pozostała część materiału dowodowego w postaci zebranych w sprawie dokumentów nie była kwestionowana i nie budziła wątpliwości, w związku z czym jego wartość dowodową ocenić należy pozytywnie.

Oskarżony wziął udział w pobiciu S. S. (3).

Czasownikowe znamię " bierze udział w bójce lub pobiciu" ma bardzo szeroki zakres znaczeniowy i oznacza zarówno wszelkie działania fizyczne polegające na zadawaniu innej osobie uderzeń rękami, głową, kopaniu itp., mogące wywołać szkodliwe dla jej zdrowia, a nawet życia skutki, jak i działania, które w wypadku innych przestępstw mogłyby być traktowane, jako pomocnictwo lub podżeganie do nich, np. przytrzymywanie lub obezwładnianie osoby, którą inni sprawcy biją (wyr. SN z 14.1.1953 r., SN 337/39, OSNCK 1953, Nr 3, poz. 46), werbalne zachęcanie osób bijących się do zadawania uderzeń w sposób świadczący o agresywnym uczestnictwie w bójce lub pobiciu (wyr. SN z 21.7.1938 r., I K 1061/38, OSN(K) 1939, Nr 3, poz. 71) itp., jeżeli są to działania w czasie trwającej już bójki lub pobicia, bo jeżeli czyn taki poprzedzają - mogą być traktowane jako pomocnictwo lub podżeganie do bójki lub pobicia.

W ocenie Sądu, nie budzi wątpliwości, że w niniejszej sprawie doszło do wypełnienia przez oskarżonego znamienia czasownikowego polegającego na „wzięciu udziału w pobiciu”. Oskarżony, znajdując się w grupie osób, wykorzystując przewagę liczebną nad pokrzywdzonym, zaatakowali go.

Podmiotem przestępstwa pobicia jest każdy, kto w jakikolwiek sposób bierze udział w pobiciu i niezależnie od tego, czy jego osobisty udział wykazuje cechy działania niebezpiecznego dla życia lub zdrowia człowieka. Nie jest konieczne, by konkretna osoba zadała zaatakowanemu cios, wystarczy świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi (wyr. SA w Łodzi z 23.11.2000 r., II AKa 169/00, OSPriP 2001, Nr 6, poz. 20; wyr. SN z 28.7.1972 r., Rw 692/72, OSNKW 1972, Nr 11, poz. 181; wyr. SA w Białymstoku z 25.11.1997 r., II AKa 85/97, OSA 1998, Nr 10, poz. 56).

Przestępstwo z art. 158 KK (branie udziału w pobiciu) stanowi relikt odpowiedzialności zbiorowej, a do przyjęcia odpowiedzialności za udział w pobiciu nie jest konieczne, by sprawca uderzył czy kopnął pokrzywdzonego lub w jakikolwiek inny sposób naruszył jego nietykalność cielesną. Wystarczy, by sprawca swoim zachowaniem, np. stworzeniem warunków ułatwiających działania bezpośrednich sprawców, postawą, a nawet samą obecnością wśród osób czynnie występujących przeciwko pokrzywdzonemu - przy braku jednoznacznie wyrażonego nieakceptowania takiego zachowania - zwiększał zagrożenie u pokrzywdzonego i przyczyniał się do wzrostu dysproporcji siły między sprawcami pobicia i pokrzywdzonym (post. SN z 7.9.2004 r., II KK 377/03, niepubl). Przepis art. 158 § 1 KK nie określa sposobu udziału w pobiciu (a także w bójce), co oznacza, że może to być każda forma świadomego współdziałania uczestników pobicia, a w jej ramach również każdy środek użyty w ataku na inną osobę (inne osoby), jeżeli wspólne działanie powoduje narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku wskazanego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 KK. Odpowiedzialność za udział w pobiciu ma bowiem charakter wspólnej odpowiedzialności za następstwa działania, co stanowi odstępstwo od zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa, ale pod warunkiem, że każdy możliwość ich nastąpienia przewidywał albo mógł przewidzieć (post. SN z 22.4.2009 r., IV KK 14/09, BPK 2009, Nr 6, poz. 1).

Przypisanie przestępstwa z art. 158 KK wymaga ustalenia niebezpiecznego charakteru pobicia - na co mogą wskazywać ustalone w konkretnym przypadku okoliczności zajścia - sposób zadawania uderzeń, ich siła, kierunek i umiejscowienie uderzeń, sposób ich zadawania czy też użycie niebezpiecznych przedmiotów do zadawania ciosów. Oczywistym jest przy tym, że przestępstwo z art. 158 § 1 KK nie jest znamienne skutkiem w postaci następstwa czynu. Jego istotą jest narażenie ofiary na powstanie skutków z art. 148 § 1, art. 156 § 1 bądź z art. 157 § 1 KK. Zarzucalność tego narażenia wynika więc ze sposobu działania sprawcy i środków stosowanych przez niego przy zadawaniu urazów.

Normatywna treść art. 158 KK wskazuje, że konstrukcja przestępstwa pobicia polega m.in. na różnicowaniu odpowiedzialności za udział w bójce w zależności od stopnia jej niebezpieczeństwa, wyrażającego się skalą narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, albo skutków określonych w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 KK (art. 158 § 1 KK) oraz następstwem w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (art. 158 § 2 KK) lub śmierci człowieka (art. 158 § 3 KK). Nie jest więc obojętne dla odpowiedzialności sprawców, jaki stopień niebezpieczeństwa dla zdrowia czy też dla życia został spowodowany w wyniku bójki lub pobicia określonego w art. 158 § 1 KK.

Dla bytu przestępstwa z art. 158 § 1 KK nie jest istotny stopień naruszenia czynności określonych organów ciała, a istnienie bezpośredniego niebezpieczeństwa narażenia pokrzywdzonego na skutek, o jakim mowa w tym przepisie (wyr. SN z 27.11.1997 r., V KKN 7/97, OSPriP 1998, Nr 4, poz. 1; wyr. SA w Krakowie z 4.12.1997 r., II AKa 227/97, KZS 1998, Nr 1, poz. 22).

Bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia skutku z art. 158 § 1 KK wynika, w stanie faktycznym rozpatrywanym przez Sąd, właśnie ze sposobu działania oskarżonych - przewrócenia pokrzywdzonego na ziemię, uderzanie w twarz w bezpośrednie okolice (o czym świadczą odniesione obrażenia) oczu (a więc narządu wyjątkowo wrażliwego). W wyniku pobicia pokrzywdzony doznał obrażeń ciała, które wprawdzie nie naruszyły czynności jego narządów ma okres przekraczający 7 dni, jednakże są to tego rodzaju obrażenia, w tym przede wszystkim obrażenia w okolicach narządu wzroku, które wskazują, iż pokrzywdzony został narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k.

Przypisany oskarżonemu czyn, niewątpliwie miał charakter zawiniony i bezprawny. W ustalonym stanie faktycznym mógł on bowiem zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę, czy bezprawność zachowania.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k.

Na niekorzyść przy jej wymiarze Sąd poczytał oskarżonemu to, że pokrzywdzony nie tylko został narażony na powstanie skutków z art. 157 § 1 k.k. lub z art. 156 § 1 k.k., ale też konkretne obrażenia wskutek tego zdarzenia odniósł oraz uprzednią karalność oskarżonego.

Przy wymiarze kary, na korzyść oskarżonego Sąd uwzględnił:

- pozytywną opinię z miejsca zamieszkania,

- prowokacyjne zachowanie pokrzywdzonego, który na koniec zajścia wybił szybę w aucie.

Mając powyższe na względzie Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny.

Na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzeczono od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę w kwocie 300 zł.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej grzywny zaliczono zatrzymanie w sprawie.

Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądzono od oskarżonego koszty procesu.