Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Krupska-Świstak

Protokolant: staż. Justyna Galbierczyk

przy udziale Prokuratora: xxx

po rozpoznaniu w dniu 02 kwietnia 2019 roku sprawy

D. S.

s. A. i M. z domu B.

ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że:

W dniu 05.10.2018r o godzinnie 06:55 w miejscowości P. (...) gm. M.,
pow. (...), woj. (...) prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny - samochód osobowy marki K. o numerze rejestracyjnym (...) pomimo orzeczonego prawomocnym wyrokiem w dniu 26.07.2017r dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych sygnatura akt VII K 733/17 wydanego przez Sąd Rejonowym w P. (...)

tj. o czyn z art. 244 kk

orzeka

1.  w miejsce zarzuconego czynu oskarżonego D. S. uznaje za winnego tego, że w dniu 05 października 2018 r. w miejscowości P., gmina M. kierując po drodze publicznej pojazdem mechanicznym – samochodem osobowym markiK.o nr rej. (...) nie zastosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w P. (...) z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie VII K 733/16, dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, czym wyczerpał dyspozycję art. 244 kk i za to na podstawie art. 244 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 427,50 zł (czterysta dwadzieścia siedem złotych i pięćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu wydatków postępowania oraz wymierza mu 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

UZASADNIENIE

W dniu 05października 2018 r. przed godz. 7:00 funkcjonariusze Komendy Miejskiej Policji w P. zostali skierowani na miejsce zdarzenia drogowego zaistniałego w miejscowości P.. Na miejscu ustalono, że doszło tam do kolizji drogowej, w której uczestniczył kierujący samochodem osobowym marki K. (...) o nr rej. (...) D. S.. Zdarzenie miało miejsce, gdy oskarżony jechał do pracy, choć nigdy nie miał prawa jazdy bo nie udało mu się zdać stosownych egzaminów.

Dowód: notatka urzędowa k. 1-1v, wyjaśnienia oskarżonego D. S. k. 49-50

W przeszłości D. S. był dwukrotnie karany za przestępstwa drogowe popełnione w stanie nietrzeźwości. Ostatnio, wyrokiem Sądu Rejonowego w P. (...)z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie VII K 733/16 za czyn z art. 178a§ 4 kk został skazany na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat i jednocześnie dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego. Uprzednio, wyrokiem tegoż Sądu z dnia 25 stycznia 2016 r. w sprawie VII K 538/15 za czyn z art. 178a § 1 kk wymierzono mu karę grzywny oraz orzeczono analogiczny środek karny na okres 3 lat, biegnący od 10 lutego 2016 r.

Dowód: odpis wyroku VII K 733/16 k. 9-9v, odpis wyroku VII K 538/15 k. 8-8v

D. S. ma 28 lat, jest kawalerem, ojcem dwojga małoletnich dzieci, nie ma wyuczonego zawodu. Z pracy zawodowej uzyskuje dochód ok. 1700 zł, nie posiada majątku o istotnej wartości. W przeszłości był karany.

Dowód: oświadczenie oskarżonego D. S. k. 49-49v, dane z KRK k. 5-7

Oskarżony D. S. przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, że wsiadł za kierownicę chociaż nie powinien, bo chciał dojechać do pracy. Podczas podróży „załapał pobocza”, w efekcie czego doszło do kolizji. Przyznał, że choć nigdy nie miał prawa jazdy to auto zostało kupione po to, aby mógł dojeżdżać do pracy w miejscowości Ż.. Zaznaczył, że podczas zdarzenia był trzeźwy i od ok. 8 miesięcy nie pije, bo po wyjeździe konkubiny do pracy w Niemczech zajmuje się dziećmi.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego D. S. k. 49-v-50 i k. 18-19

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy w sposób jednoznaczny przemawiał za tym, aby uznać D. S. za sprawcę zarzuconego mu występku. Na jego sprawstwo wskazywał zarówno fakt uczestnictwa w kolizji drogowej potwierdzony stosowną notatką urzędową i badaniem trzeźwości, jak i konsekwentne, przekonujące wyjaśnienia, w których oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i wyjaśnił jego okoliczności. W szczególności oskarżony przyznał, że wsiadł za kierownicę auta mimo pełnej świadomości, iż nie wolno mu tego robić, bo chciał ułatwić sobie dotarcie do miejsca pracy.

Wobec niemożliwej do zakwestionowania wymowy wyroków skazujących D. S. za występki z art. 178a § 1 kk i z art. 178a § 4 kk jest oczywiste, że kierując w dniu 5 października 2018 r. po drodze publicznej samochodem osobowym oskarżony nie zastosował się do obowiązującego go dożywotnio zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, czym wyczerpał dyspozycję art. 244 kk.

Przestępstwo z art. 244 kk ma charakter umyślny, a jego sprawcą jest osoba, wobec której sąd orzekł wymieniony w tym przepisie zakaz bądź obowiązek. Podmiotową przesłanką odpowiedzialności jest świadomość sprawcy, iż narusza ciążący na nim z mocy orzeczenia sądu zakaz, albo nie dopełnia obowiązku, nałożonego na niego przez sąd.

Zachowanie D. S. realizuje pełnię ustawowych znamion w/w występku, bo oskarżony miał pełną świadomość ciążącego na nim zakazu i jednocześnie z pełną premedytacją się do niego nie dostosował. Co więcej, zamysł zignorowania orzeczonego środka karnego nie zrodził się nagle - pod wpływem chwilowej pokusy, czy nadzwyczajnej sytuacji życiowej. Wprost przeciwnie, oskarżony zdecydował się kupić samochód po to, aby dojeżdżać do pracy, a zatem z góry zakładał, że orzeczony w stosunku do niego zakaz będzie łamał wielokrotnie, aby ułatwić sobie życie.

O doborze rodzaju reakcji karnej na konkretny czyn zabroniony decyduje, zgodnie z treścią art. 53 § 1 kk, stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu, ale również wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez D. S. jest znaczny. Lekceważąc orzeczenie sądu i zawarty w nim zakaz prowadzenia pojazdów oskarżony godził w dobro o niekwestionowanej wartości społecznej, jakim jest wymiar sprawiedliwości i autorytet wyroku sądowego. Oskarżony działał umyślnie, stosunkowo krótko po uprawomocnieniu się ostatniego wyroku skazującego, a do tego był zdecydowany ponawiać zachowania przestępcze systematycznie dojeżdżając do pracy. Warto podkreślić, że D. S. nigdy nie miał prawa jazdy, a mimo to kolejny raz przyznał sobie prawo do uczestnictwa w ruchu drogowym z użyciem samochodu osobowego, niczym pełnoprawny kierowca.

Znaczny jest również stopień winy oskarżonego. Postępowanie karne nie dowiodło bowiem istnienia okoliczności, które obniżając z różnych przyczyn zdolność prawidłowego postrzegania rzeczywistości i kontrolowania własnych zachowań, mogłyby znacząco, w sposób usprawiedliwiony determinować istniejącą po stronie oskarżonego wolę popełnienia przestępstwa.

W tym stanie rzeczy, oskarżonemu wymierzono karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, która zdaniem Sądu pozostaje adekwatna do obu przeanalizowanych powyżej czynników limitujących rozmiar reakcji karnej na przestępstwo. Po stronie okoliczności łagodzących uwzględniono postawę prezentowaną w postępowaniu karnym, w tym zwłaszcza przyznanie się do przestępstwa i szczere wyznanie towarzyszącej temu motywacji. Wśród okoliczności obciążających, które okazały się przeważać, należy wymienić uporczywość oskarżonego w łamaniu zasad ruchu drogowego, skalę zagrożenia, jakie stworzył prowadząc pojazd mechaniczny bez kwalifikacji i odpowiednio zweryfikowanych umiejętności, a także nonszalancki i nieodpowiedzialny stosunek do wyroków sądowych. Brak pozytywnych czynników rokowniczych pozwalających sądzić, że bez odpowiednio dolegliwej kary oskarżony zdobędzie się na refleksje i zdoła podporządkować się obowiązującemu prawu, przemawiał przeciwko zastosowaniu instrumentu prawnego pozwalającego orzec karę wolnościową. Uprzednie skazanie na karę pozbawienia wolności wykluczało zaś sięgnięcie po dobrodziejstwo probacji.

Kategoryczna treść art. 42 § 1 a pkt 2 kk, zobowiązywała nadto do orzeczenia środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, jednak z przyczyn które nie zasługują na usprawiedliwienie, rozstrzygnięcie to zostało w wyroku omyłkowo pominięte.

Na koszty sądowe złożyły się wydatki związane z uzyskaniem karty karnej, specjalistycznych badań krwi i ryczałtu za doręczenia zaś opłatę wymierzono zgodnie z brzmieniem art. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U. z 2003 r. Nr 229, poz. 2272).